ΒΡΕΧΕΙ ΑΝΤΡΕΣ

Plot

Η ξεκαρδιστική Λορ Καλαμύ («Call my Agent») πρωταγωνιστεί σε μια κωμωδία για τις δεύτερες (και τρίτες και τέταρτες) ευκαιρίες που μπορούμε να έχουμε στη ζωή και θα ανακαλύψει ότι ποτέ δεν είναι αργά να βρεις τη χαρά - και τελικά τον ίδιο σου τον εαυτό!

Ένας υπέροχος σύζυγος, δύο τέλειες κόρες, ένα οδοντιατρείο που τα πηγαίνει περίφημα: όλα στη ζωή της Ιρίς πάνε εξαιρετικά. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανε σεξ με τον σύντροφό της; Ίσως ήρθε η ώρα να βρει έναν εραστή…

Η Ιρίς παίρνει τη μεγάλη απόφαση και γράφεται σε μια εφαρμογή γνωριμιών, ανοίγοντας έτσι το κουτί της Πανδώρας. Και οι άνδρες θα αρχίσουν να πέφτουν… βροχή!

Αστείο, τρυφερό και αναπολογητικά απελευθερωτικό, το «Βρέχει Άντρες» έρχεται για να μας αφηγηθεί την ιστορία, που έρχεται μετά το… ευτυχισμένο τέλος, τον γάμο και τα παιδιά, ανατρέποντας τη συνήθη φόρμουλα για τις ρομαντικές κομεντί - μια ιστορία γεμάτη ξεκαρδιστικές στιγμές, ιδιαίτερες γνωριμίες, αποκαλυπτικές ανατροπές και μια συναρπαστική, μεταδοτική διάθεση για χαρά, για εξέλιξη, για ζωή.

Και βρίσκει την ιδανική πρωταγωνίστρια στο πρόσωπο της υπέροχης Λορ Καλαμύ, την οποία το ευρύ κοινό γνώρισε και αγάπησε στην τεράστιας επιτυχίας γαλλική σειρά «Call my Agent». Έκτοτε, η βραβευμένη με Σεζάρ Καλαμύ βλέπει την καριέρα της να απογειώνεται, έχοντας βρει τη θέση της στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, σε ευρεία γκάμα ρόλων - μάλιστα, το 2021 βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στην ταινία «Full Time» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

H σκηνοθέτης Καρολίν Βινιάλ μιλά για την ταινία

Όλα ξεκίνησαν πριν τέσσερα χρόνια. Έβλεπα για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό τη φίλη μου τη Ζιλιέτ, η οποία είχε περάσει έναν επώδυνο χωρισμό: ο σύζυγός της την είχε εγκαταλείψει εν μία νυκτί, μετά από είκοσι χρόνια κοινής πορείας. Η Ζιλιέτ ήταν 51 ετών τότε: μια ηλικία στην οποία εμείς οι γυναίκες γινόμαστε -τουλάχιστον σύμφωνα με κάποιους- αόρατες. Αλλά εκείνο το βράδυ, στο πάρτι, δε μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της - πραγματικά έλαμπε.

Λίγες μέρες αργότερα, η Ζιλιέτ μού μίλησε για τους μήνες που είχαν μεσολαβήσει και δεν είχαμε ιδωθεί. Βλέποντάς τη να μαραζώνει, ένας φίλος την είχε ενθαρρύνει να εγγραφεί σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών. «Με ένα κλικ έχεις πρόσβαση σε έναν παράλληλο κόσμο, έναν αόρατο κόσμο», αστειεύτηκε η Ζιλιέτ, «σε έναν κόσμο γεμάτο άνδρες!» Μου μίλησε για τα likes που είχαν γιατρέψει τον κατεστραμμένο της εγωισμό, τις σέξι φωτογραφίες που έρχονταν σωρηδόν ενώ εκείνη ήταν στο γραφείο, τα ονειρικά ραντεβού, την ξανακερδισμένη της νεότητα, ακόμη και για έναν εραστή χορευτή φλαμένκο 15 χρόνια νεότερό της, με τον οποίο κάπνιζε τσιγαριλίκια το απόγευμα... «Βρέχει άντρες!», μου είπε γελώντας. Εκείνο το βράδυ γεννήθηκε η ταινία μου. Είχε ήδη, άλλωστε, το τραγούδι της!

Όταν γύρισα σπίτι, άνοιξα κατευθείαν τον υπολογιστή μου και μπήκα στο Tinder. Όπως πολλοί, το είχα ακουστά, μιας και είχα φίλους που είχαν γνωριστεί εκεί, αλλά δεν είχα προχωρήσει πέρα από την αρχική σελίδα. Βλέπετε, για να την περάσεις, έπρεπε να δημιουργήσεις ένα προφίλ! Στους μήνες που ακολούθησαν, αρχειοθέτησα τα πάντα: τα αρχεία των ανδρών με τους οποίους είχα έρθει σε επαφή, τις συζητήσεις που είχαμε κάνει στο Tinder ή στο WhatsApp, τις φωτογραφίες που έλαβα... Ήταν αστείο, συναρπαστικό, μερικές φορές ακόμη και συγκλονιστικό.

Αλλά πώς μπορούσα να αναδημιουργήσω την εμπειρία των ιστοσελίδων γνωριμιών, όταν τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει στη μικρή οθόνη του τηλεφώνου μας; Πώς καταφέρνεις να κάνεις το κοινό να νιώσει την αδρεναλίνη των συνομιλιών, οι οποίες εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται κοινότυπες, συχνά ακόμη και απογοητευτικές, αλλά οι οποίες μας κρατούν σε εγρήγορση, καθώς περιμένουμε πυρετωδώς το επόμενο μήνυμα; Πώς μπορούμε να μοιραστούμε την αναζωογονητική αίσθηση ότι η περιπέτεια μπορεί να σε περιμένει παντού, ακόμη και στην επόμενη γωνία;

Έβαλα στόχο να μην κινηματογραφώ, ή τέλος πάντων να κινηματογραφώ πολύ λίγο, οθόνες τηλεφώνων. Η σειρά «Euphoria» με καθησύχασε ως προς αυτό το άγχος μου: οι νεαροί πρωταγωνιστές της στέλνουν διαρκώς μηνύματα, σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους. Μοιραζόμαστε τον ενθουσιασμό, την προσμονή, τη χαρά, την απογοήτευση στα πρόσωπά τους, και στο κάτω μέρος της οθόνης έχουμε πρόσβαση στα μηνύματα που ανταλλάσσουν. Η απλότητα, αλλά η δύναμη του γραπτού λόγου, της σιωπής, του ρυθμού με τον οποίο τα μηνύματα εμφανίζονται, είναι πλήρεις και άμεσες. Αυτό φαίνεται και με τον τρόπο με τον οποίο οι σκηνές διακόπτονται από τη -λιγότερο ή περισσότερο επιθετική- δόνηση του τηλεφώνου, με κάθε μήνυμα που λαμβάνεται. Ήθελα να συλλάβω την αίσθηση «εισβολής» που μπορεί να αισθάνονται οι γυναίκες, οι οποίες εγγράφονται σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών.

Σε αρκετά διαφορετικό τόνο από τον υπερσύγχρονο χαρακτήρα της σειράς «Euphoria», δύο ταινίες που με συνόδευαν καθώς έγραφα το σενάριο για την ταινία και με βοήθησαν να βρω τον ρυθμό της, ήταν τα «Ο Άνδρας που Αγαπούσε τις Γυναίκες» του Φρανσουά Τριφό και η «Ωραία της Ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ.

Ο σύζυγος της Ιρίς, Στεφάν, μοιάζει με τον τέλειο σύζυγο της εποχής μας: είναι κι αυτός όμορφος, είναι άνετος, αγαπάει τα παιδιά του και, πάνω από όλα, τη γυναίκα του. Πώς εξηγείται λοιπόν η αποχή που έχει ταλαιπωρήσει αυτό το ζευγάρι εδώ και χρόνια; Γιατί η Ιρίς ξαναβρίσκει τη λίμπιντο της με άντρες που, σύμφωνα με τα συνήθη κριτήρια, δε συναγωνίζονται με τον σύζυγό της; Είναι η μονογαμία, όπως ισχυρίζεται ένα από τα ραντεβού της Ιρίς, το τέλος της επιθυμίας;

Η επιλογή να είμαστε με τους χαρακτήρες πριν ή μετά την ερωτική πράξη, και όχι κατά τη διάρκεια, νομίζω μου επιτρέπει να φτάσω σε μια ορισμένη αλήθεια: ήθελα να μιλήσω για το πώς είναι να είσαι γυμνός με έναν άγνωστο, στο κρεβάτι, στην ηλικία της Ιρίς. Στην αρχή της ταινίας, η Ιρίς δεν ξέρει τι κάνει, αλλά καθώς η ταινία εξελίσσεται, αυτή γίνεται πιο σίγουρη και πιο πρόθυμη να αναζητήσει την απόλαυση όπου κι αν αυτή βρίσκεται. Οι άντρες, από την άλλη πλευρά, μπορεί να καυχιούνται στα μηνύματα ή με ένα κοκτέιλ στο χέρι, αλλά παλεύουν κι αυτοί με τις επιθυμίες τους, τις απογοητεύσεις τους και τη μοναξιά τους.

Το «Βρέχει Άντρες» είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία, που μου επιτρέπει να εξερευνήσω θεματικές που ελπίζω ότι θα είναι λίγο ανατρεπτικές, χωρίς όμως να τρομάζουν ή να αποξενώνουν. Η κωμωδία σημαίνει σχεδόν πάντα ένα αίσιο τέλος! Για μένα, το τέλος με μια συζυγική επανένωση δεν έχει να κάνει με τη διάσωση της ηθικής, αλλά ως άρνηση τιμωρίας της Ιρίς! Χωρίς δράματα, χωρίς δηλητηριάσεις με αρσενικό: η Ιρίς δεν είναι η Έμμα Μποβαρί. Δεν τιμωρείται:  έχει κερδίσει τα πάντα.

Βρήκα μια εξαιρετικό σύμμαχο, το alter ego μου στο πρόσωπο της Λορ Καλαμύ. Για να είμαι ειλικρινής, δε μπορούσα από την πρώτη στιγμή να τη δω ως Ιρίς. Στην αρχή της ταινίας, η Ιρίς είναι μια συγκρατημένη, καταξιωμένη γυναίκα, τουλάχιστον επιφανειακά, που έχει βολευτεί σε μια προνομιούχα ζωή. Η Λορ δεν είχε ποτέ παίξει τέτοιους χαρακτήρες στο παρελθόν, αλλά δέχθηκε να αποκαλύψει την ευθραυστότητα που τη χαρακτηρίζει, όπως και την ευθραυστότητα πολλών γυναικών που πλησιάζουν τα πενήντα.

Αυτό που βλέπουν οι άνδρες που συναντά η Ιρίς -και αυτό που βλέπουμε εμείς- είναι μια υπέροχη, συναρπασρική, απείρως επιθυμητή γυναίκα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, μεταλλάσσεται από μια ώριμη γυναίκα που έχει εγκαταλείψει πρόωρα τον έρωτα, σε μια ανώριμη γυναίκα στα πρόθυρα της διάλυσης, ως τελικά σε μια ενήλικη γυναίκα που ελέγχει απόλυτα τη σεξουαλική της δύναμη.

«Νομίζω ότι πρέπει επίσης να μάθεις να λες ‘ναι’», λέει η Ιρίς σε μια βασική σκηνή της ταινίας. Θα ήθελα το «Βρέχει Άντρες» να διαβαστεί ως μανιφέστο για την επιθυμία, μια σκόπιμα αισιόδοξη ιστορία για την υπέρβαση του φόβου, της τεμπελιάς, της επιφυλακτικότητας και της αδράνειας που μερικές φορές μας κρατούν μέσα σε μια φούσκα, σε έναν αυτοπεριορισμένο κόσμο μέσα στον οποίο ασφυκτιούμε. Θα ήθελα η ταινία να μας κάνει να δούμε τον εαυτό μας αλλιώς.

15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στους κινηματογράφους

από τη Rosebud.21