ΤΟ ΠΑΓΩΝΙ

Plot

Η ζωή ως μυθοπλασία, ως φαντασίωση, ως κατασκεύασμα: ετοιμαστείτε να τη δείτε αλλιώς, σε αυτήν την ευφυή, ξεκαρδιστική σάτιρα από την Αυστρία με πρωταγωνιστή τον Άλμπρεχτ Σουκ (υποψήφιο για BAFTA, «Ουδέν Νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο»).

Παγκόσμια πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Ο Ματίας είναι εξαιρετικός στο επάγγελμά του. Χρειάζεστε έναν «καλλιεργημένο φίλο» για να εντυπωσιάσετε τους φίλους σας; Έναν «τέλειο γιο» για να αλλάξετε τη γνώμη των συνεργατών σας για εσάς; Ή μήπως απλώς έναν παρτενέρ για να κάνετε πρόβα σε έναν καυγά ενόψει διαζυγίου; Ό,τι κι αν χρειάζεστε, απλώς νοικιάστε τον Ματίας!

Ενώ διαπρέπει στο να προσποιείται καθημερινά ότι είναι κάποιος άλλος στο πλαίσιο μιας ιδιόμορφης «ενοικίασης» ανθρώπων για διάφορες κοινωνικές ανάγκες, ο Ματίας δυσκολεύεται σε ένα μόνο πράγμα: να είναι απλώς ο εαυτός του. Όταν η κοπέλα του τον αφήσει για τον λόγο αυτό, ο Ματίας θα αναγκαστεί να κοιτάξει κατάματα τον εαυτό του και να αρχίσει να τον μαθαίνει μέσα από μια επώδυνη, ανατρεπτική, στενάχωρη αλλά και αισιόδοξη πορεία.

Σε μια κοινωνία που ολοένα μοιάζει να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα λόγω της βουτιάς μας στον ψηφιακό κόσμο, το «Peacock» έρχεται να σατιρίσει την τάση μας να υποδυόμαστε -ασυναίσθητα και μη- ρόλους και πτυχές του χαρακτήρα μας αναλόγως τη συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε, μέσα από την ιστορία ενός άνδρα που δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τους ρόλους που καλείται να υποδυθεί επί πληρωμή. Ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μπέρνχαρντ Βένγκερ, που κάνει με την ταινία το ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους ταινίες, εμπνέεται από πραγματικά πρακτορεία «ενοικίασης φίλων», τα οποία έχουν ως κύριο στόχο να καταπραΰνουν την επιδημία μοναξιάς και απομόνωσης που πλήττει τις σημερινές δυτικές κοινωνίες. Πέρα από αυτό, όμως, ο Βένγκερ καταφέρνει με μαεστρία να θίξει -πότε με κωμικό, πότε με πιο σκοτεινό τρόπο- τη γελοιότητα που συχνά κρύβουν οι διαφορετικοί ρόλοι που παίζουμε στην κοινωνία, αλλά και τη βαθιά ανάγκη μας για επαφή και σύνδεση - ακόμη και αν το προσπαθούμε εντελώς άτσαλα.

Βρίσκει τον ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Άλμπρεχτ Σουκ (υποψήφιος για BAFTA για την ερμηνεία του στην ταινία «Ουδέν Νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο» το 2023, ταινία που τον έκανε και διεθνώς γνωστό), η υπέροχη, ακριβέστατη αλλά και συγκινητική ερμηνεία του οποίου κατατάσσεται σε μία από τις καλύτερες κωμικές ερμηνείες της χρονιάς.

Το αποτέλεσμα είναι μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φετινού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όπου έκανε παγκόσμια πρεμιέρα, μια ενίοτε ξεκαρδιστική, αλλά πάντα αναπάντεχη ταινία που είναι ιδανικός συνδυασμός μαύρου χιούμορ και οξυδερκούς ματιάς, καθώς και άξια συνεχίστρια της παράδοσης του σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου και του Ρούμπεν Έστλουντ.

Ο σκηνοθέτης Μπέρνχαρντ Βένγκερ

μιλά για την ταινία

Με το κινηματογραφικό σας ντεμπούτο συμμετέχετε στην Εβδομάδα Κριτικών της Βενετίας. Πώς αισθάνεστε;

Είναι φυσικά ένα υπέροχο συναίσθημα. Δουλεύω την ταινία αυτή από το 2018. Προφανώς, προέκυψε η πανδημία, η οποία επιβράδυνε τα πάντα. Αλλά είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ που έχω κάνει μέχρι τώρα, οπότε ήθελα να πάρω τον χρόνο μου για να γράψω το σενάριο. Και τώρα επιτέλους, το βλέπω να «ζωντανεύει» στην οθόνη στη Βενετία και είναι πραγματικά υπέροχη εμπειρία.

Οι ταινίες μικρού μήκους σας έχουν κερδίσει πολλά βραβεία και έχουν επιλεγεί σε πολλά φεστιβάλ - αλλά αυτή πρέπει να είναι πολύ διαφορετική εμπειρία, σωστά;

Ναι, ο ενθουσιασμός είναι πολύ μεγαλύτερος. Με τις ταινίες μικρού μήκους στη σχολή κινηματογράφου, δοκίμασα διαφορετικά πράγματα και με την πάροδο του χρόνου βρήκα την κινηματογραφική μου φωνή, το στιλ μου. Αλλά με το «Peacock» ήδη ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ήταν μεγάλο προνόμιο να έχω την ευκαιρία να κάνω μια πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σε τέτοια κλίμακα και με ένα τόσο μεγάλο καστ, και ήμουν εξαιρετικά χαρούμενος που ήμουν σε θέση να το κάνω.

Τι σας άρεσε στα γραφεία Rent-A-Friend ως σημείο εκκίνησης για μία ταινία;

Ανακάλυψα το φαινόμενο των πρακτορείων Rent-A-Friend το 2014 διαβάζοντας ένα άρθρο και ένιωσα αμέσως ότι θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια ταινία μεγάλου μήκους. Το 2018, πήγα στην Ιαπωνία και συνάντησα ανθρώπους που εργάζονταν σε αυτά τα πρακτορεία. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, τα γραφεία ενοικιάσεων έχουν γίνει πολύ δημοφιλή στην Ιαπωνία: μπορείτε να προσλάβετε ανθρώπους για όλων των ειδών τους ρόλους. Η ιδέα αυτών των πρακτορείων αρχικά ήταν να βοηθήσει τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν απομόνωση και μοναξιά, το οποίο είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στην Ιαπωνία. Όμως η πανδημία μάς έδειξε ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα σε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά ο βαθμός στον οποίο έχει εισβάλλει η τεχνολογία στη ζωή μας παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Ανήκω σε μια γενιά στην οποία η αυτοπροβολή, η αλαζονεία και η επιθυμία για αναγνώριση μπορούν να μας κάνουν όλους να παίζουμε ρόλους στην καθημερινή μας ζωή. Αν θέλετε να νοικιάσετε κάποιον για να βελτιώσετε τη δημόσια εικόνα σας ή να χειραγωγήσετε κάποιον, μπορείτε να το κάνετε μέσω αυτών των πρακτορείων. Είναι ένα φοβερά συναρπαστικό σκηνικό, με μεγάλο περιθώριο για παράδοξες πινελιές, τις οποίες αγαπώ πολύ.

Μιλήστε μας λίγο ακόμη για αυτήν την έννοια του «παράδοξου» χιούμορ - από πού προέρχεται;

Θέλω να δημιουργήσω μια ισορροπίας μεταξύ του σινεφίλ σινεμά και του χιούμορ. Το χιούμορ στις ταινίες μου είναι λεπτό, παράξενο και μερικές φορές ακόμη και λακωνικό, και είναι ένα χιούμορ οπτικό κατά κύριο λόγο. Αυτό είναι κάτι που δεν βλέπουμε πια τόσο πολύ στις ταινίες στις μέρες μας, όπου το χιούμορ προκύπτει κυρίως μέσω του διαλόγου. Αν κοιτάξετε τις ταινίες του Ζακ Τατί για παράδειγμα, το οπτικό χιούμορ είναι απλά κάτι υπέροχο. Οπότε, η σκηνογραφία, ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός και τα κοστούμια είναι βασικά κομμάτια των χιουμοριστικών πινελιών για μένα. Εκτός από αυτό, μου αρέσει να ωθώ τους χαρακτήρες μου σε περίεργες καταστάσεις που όλοι γνωρίζουμε από την καθημερινή μας ζωή. Πολλές μικρές λεπτομέρειες στις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις έχουν περιθώριο για μεγάλο παραλογισμό. Στον σκανδιναβικό κινηματογράφο, αλλά και στη βρετανική μαύρη κωμωδία, υπάρχει αυτό το σκοτάδι και αυτή η αμεσότητα, και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Ματίας είναι να διατηρήσει την αίσθηση της αυθεντικότητας στην προσωπική του ζωή, ενώ προσπαθεί συνεχώς να προβάλλει μια αίσθηση αυθεντικότητας για τους πελάτες του.

Ναι, ο Ματίας προσλαμβάνεται για να «υποδύεται ψέματα» στην πραγματική ζωή. Σε αντίθεση με τους ηθοποιούς, που παίζουν στη θεατρική σκηνή ή σε ένα κινηματογραφικό σετ, αυτός παίζει πάντα στην πραγματική ζωή, και κανείς άλλος -εκτός από τους πελάτες του- δεν γνωρίζει ότι όλα είναι σκηνοθετημένα. Νομίζω ότι αυτό είναι που το κάνει τόσο δύσκολο για αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν στα πρακτορεία αυτά. Στην Ιαπωνία, συνάντησα ένα άτομο που δούλευε σε ένα τέτοιο πρακτορείο, ο οποίος μου είπε ότι δεν είναι σε θέση να ζήσει πραγματικά συναισθήματα πια. Ο χαρακτήρας του Ματίας βασίζεται σε αυτούς τους ανθρώπους που αναγκάζονται να κλείνονται συναισθηματικά πριν τις αποστολές τους, ώστε να μην προσκολληθούν συναισθηματικά στην όποια συνθήκη κληθούν να υποδυθούν. Και στη συνέχεια, όταν επιστρέφουν στη ζωή τους, είναι δύσκολο να ανοιχτούν ξανά. Αυτή η πάλη ήταν κάτι που βρήκα πραγματικά τραγικό.

Και κατά κάποιο τρόπο αυτό μοιάζει στη συνθήκη των social media, όπου απλά μπορείς να εμφανίσεις τα καλύτερα κομμάτια ή στιγμές της ζωής σου, και πολλά πράγματα φαίνονται πολύ καλύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Κάποια στιγμή φτάνουμε να αναρωτηθούμε - τι είναι αληθινό τελικά; Επειδή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τι είναι 100% αληθινό στις μέρες μας.

Έχετε έναν υπέροχο ηθοποιό, τον Άλμπρεχτ Σουκ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο - πώς τον επιλέξατε;

Ο Άλμπρεχτ είναι ένας υπέροχος, πολύπλευρος ηθοποιός. Παίζει συχνά κάπως «ηρωικούς» ρόλους, οπότε ήταν φοβερά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Ματίας είναι το εντελώς αντίθετο από αυτό: είναι εντελώς χαμένος στην προσωπική του ζωή, όμως παρόλα αυτά, προσποιείται τον ήρωα κατά τη διάρκεια των επαγγελματικών του αποστολών. Αυτό ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Άλμπρεχτ αισθάνθηκε ότι ταίριαζε πολύ για τον ρόλο. Είχαμε πολλές και αναλυτικές συζητήσεις για τον χαρακτήρα που υποδύθηκε, για τις επιμέρους σκηνές και για μικρές λεπτομέρειες. Έχει έναν τρόπο να εμβαθύνει πολύ στο σενάριο, αυτό ήταν κάτι που πραγματικά θαύμαζα γι' αυτόν από την πρώτη φορά που τον είδα και μιλήσαμε για την ταινία. Και μετά, φυσικά, δοκιμάσαμε διάφορα πράγματα και βρήκαμε τον τόνο και τα χαρακτηριστικά του Ματίας μαζί κατά τη διάρκεια της μακράς προετοιμασίας.

Η ταινία αναμειγνύει διαφορετικά είδη, αλλά όχι με την έννοια ότι μεταπηδάει από το ένα στο άλλο από σκηνή σε σκηνή, όσο το να τα συνδυάζει ακόμη και στην ίδια σκηνή. Μιλήστε μας για αυτήν σας την προσέγγιση.

Η ταινία είναι ταυτόχρονα κωμωδία και τραγωδία - είναι τραγική σάτιρα. Αλλά φυσικά, η ισορροπία ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία αλλάζει κατά τη διάρκεια της ταινίας. Στην αρχή, δεν ξέρεις τον χαρακτήρα και δεν γνωρίζεις ακόμα τα προβλήματά του, απλώς βλέπεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό πίσω από αυτόν τον χαρακτήρα. Έτσι, σιγά-σιγά συνειδητοποιείς πόσο τραγικός είναι ο Ματίας και το πρόβλημά του. Το χιούμορ έρχεται συχνά σε καταστάσεις όταν ένας χαρακτήρας είναι κατά κάποιο τρόπο παγιδευμένος, έρχεται μέσα από μικρές λεπτομέρειες, οι οποίες θα μπορούσαν ακόμη και να είναι πράγματα στο παρασκήνιο. Η παράνοια του Ματίας φέρνει μια ένταση στην ταινία, την οποία αισθάνεται ο χαρακτήρας και θυμίζει λίγο θρίλερ, όσο πιο τραγική και παράλογη και χαοτική γίνεται η ιστορία. Αυτό όμως φέρνει και χιούμορ, απλώς γίνεται πιο σκοτεινό όσο περνάει η ώρα.