ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Plot

Ο Τιμ Ροθ πρωταγωνιστεί στην ταινία που τιμήθηκε με το ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2015

Ο David είναι ένας νοσοκόμος ο οποίος εργάζεται στο τμήμα ασθενών που βρίσκονται σε τελικό στάδιο. Αποτελεσματικός και αφιερωμένος στο επάγγελμά του, αναπτύσσει στενές και ισχυρές σχέσεις με κάθε άτομο που βοηθάει. Αλλά, πέρα από τη δουλειά του, ο David είναι αναποτελεσματικός, περίεργος και επιφυλακτικός. Είναι σαφές ότι χρειάζεται τον κάθε ασθενή του όσο τον χρειάζονται και αυτοί.

Από το σκηνοθέτη του “Μετά τη Λουτσία”,

Μισέλ Φράνκο

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Πριν από τρία χρόνια η γιαγιά μου υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο που μόνιμα παρέλυσε το μισό σώμα της. Καταδικάστηκε, λοιπόν, να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της στο κρεβάτι και να χρειάζεται βοήθεια για οποιαδήποτε δραστηριότητα της ή βασική της ανάγκη. Ακόμα και το να μιλάει κατέστη αδύνατο.

Οι συγγενείς ήταν μαζί της κάθε μέρα ώστε να μη νιώθει μόνη. Ωστόσο, το πρόσωπο που ανέλαβε ουσιαστικά την φροντίδα της ήταν η νοσοκόμα της, μια ξένη η οποία εισήλθε αμέσως στο σωματικό και συναισθηματικό κόσμο της, βοηθώντας την στα πιο ουσιώδη και στις καθημερινές της δραστηριότητες, όπως το μπάνιο της, τη διατροφή της, την αλλαγή πάνας της και του ουροσυλλέκτη, καθώς και πολλές άλλες δύσκολες, άβολες, και συχνά ταπεινωτικές εργασίες.

Αυτές οι δύο γυναίκες έχτισαν μια ισχυρή σχέση μέσα από χειρονομίες, και  λόγια που κανείς στην οικογένεια δεν μπορούσε να καταλάβει. Μερικοί από τους δικούς μας άρχισαν να αισθάνονται απογοητευμένοι, ανίσχυροι, ακόμα και ζήλεια για τη στενή σχέση που υπήρχε μεταξύ των δύο τους.

Σύντομα, η νοσοκόμα, παρείχε  ολική υποστήριξη στη γιαγιά μου και έγινε η γέφυρα επικοινωνίας μαζί μας.

Ήταν το τελευταίο πρόσωπο που την είδε ζωντανή και  η μόνη που ήταν παρούσα κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων στιγμών αγωνίας, όταν πέθανε στις τρεις το πρωί.

Μετά από έξι μήνες εργασίας με τη γιαγιά μου, αυτή η νοσοκόμα σύντομα θα αναλάμβανε έναν νέο ασθενή. Παρά το γεγονός ότι η εργασία με την οικογένειά μου είχε τελειώσει, μας επισκεπτόταν κατά τη διάρκεια του πένθους μας ως ένδειξη αλληλεγγύης και αγάπης. Στα μάτια της, μπορούσαμε να δούμε τη θλίψη. Πενθούσε σαν κι εμάς.

Οι επισκέψεις  της με άγγιξαν και άρχισα να ενδιαφέρομαι για την ιστορία της. Εκείνη μου είπε πράγματα που δεν ήξερα για τη γιαγιά μου, ακόμα κι αν αυτή τη γνώρισε μόνο τους τελευταίους της μήνες. Η οικειότητα που αυτή η γυναίκα μοιράστηκε μαζί μας ήταν τόσο βαθιά που κατανόησε τη δυναμική της οικογένειας, τις συγκρούσεις μας και τις παραξενιές μας.

Μου είπε ότι εργάζεται με ασθενείς με ανίατη ασθένεια για είκοσι χρόνια. Η απώλεια και ο θάνατος ήταν μέρος της ζωής της. Η δουλειά της την ανάγκασε να ασχολείται με δύσκολα περιστατικά που την οδήγησαν τελικά σε χρόνια κατάθλιψη.

Παρά την κατάθλιψη, δεν θα άλλαζε ποτέ τη δουλειάτης. Αυτή ήταν η ζωή και η καριέρα της.

“ένα ευαίσθητο πορτραίτο με συγκλονιστική ηθική διάσταση” Variety

“ένα συγκλονιστικό έργο” Screen International

Σημείωμα του παραγωγού, ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΡΙΠΣΤΕΪΝ

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες μου, θέλω η γραφή τους να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική. Η ανάμιξη επαγγελματιών ηθοποιών με ανθρώπους που δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία στο χώρο του κινηματογράφου βοηθάει να δοθεί μια πολύ ρεαλιστική ματιά.

Για παράδειγμα, οι νοσοκόμες είναι πραγματικές νοσοκόμες και με αυτόν τον τρόπο αντανακλάται  το βάθος και η δέσμευση που έχουν στην εργασία τους.

Ο Τιμ Ροθ, που παίζει τον David, τον κεντρικό χαρακτήρα, προετοίμασε τον ρόλο του δουλεύοντας με πραγματικούς ασθενείς και εκτελούσε τα καθήκοντα που μια νοσοκόμα κάνει κανονικά.

Ο χαρακτήρας είναι γεμάτος αντιφάσεις. Η συναισθηματική του κατάσταση θα αλλάξει μέσα από τη σχέση του με τον κάθε ασθενή και μερικές φορές αυτός θα διασχίσει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το τι πρέπει να κάνει και τι όχι.

Η κάμερα θα εστιάσει στον κύριο χαρακτήρα και τους ασθενείς του, βάζοντας στην άκρη οτιδήποτε μπορεί να αποσπάσει την προσοχή από την κεντρική σύγκρουση, η οποία είναι η κατάθλιψη του νοσοκόμου και η συναισθηματική κατάσταση των ασθενών του.