ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Plot

Οι Ζαν-Πιερ και ο Λικ Νταρντέν, επιστρέφουν με μια ακόμη εξαιρετική ταινία, η οποία κοιτά θαρραλέα μία ανοιχτή πληγή της σημερινής κοινωνίας. Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών, ένα ακόμη βραβείο σε μια σπουδαία, μακρόχρονη σκηνοθετική καριέρα.

O13χρονος Αχμέντ ξαφνικά δε μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν τα άλλα παιδιά της ηλικίας του στη μικρή βέλγικη πόλη όπου ζει. Η απότομη στροφή του προς τη θρησκεία και τη φανατισμένη ιδεολογία του ιμάμη του, τον απομακρύνει από την οικογένειά του, τους φίλους του, ολόκληρο τον κοινωνικό του κύκλο: δεν εγκρίνει το γεγονός ότι η μητέρα του πίνει κρασί, απορρίπτει τα ρούχα που φοράει η αδελφή του, αρνείται να σφίξει το χέρι της μαθηματικού του, Ινές, μιας και εκείνη δεν είναι «αγνή». 

Όταν δεν περνά τον καιρό του σε προσευχές και θρησκευτικές τελετές, παρακολουθεί βίντεο που σχετίζονται με τη τζιχάντ, ειδικά αφότου ο ξάδελφός του αποφασίζει να πάρει αυτόν τον μαρτυρικό δρόμο. Όταν ο ιμάμης του, Γιουσούφ, κατηγορεί την Ινές για αποστασία, ο Αχμέντ μπαίνει σε μια επικίνδυνη τροχιά που οδηγεί στη βία...

Το κινηματογραφικό σύμπαν των αδελφών Νταρντέν, τόσο συνεπές στην ανάγκη του να μιλήσει για καθημερινές ιστορίες που όμως καθρεφτίζουν τα πιο ουσιαστικά και επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά ερωτήματα, επεκτείνεται με την προσθήκη ακόμη ενός εξαιρετικά κινηματογραφημένου χαρακτήρα και της κρίσης ηθικής που αυτός περνά. Με την ιστορία του νεαρού Αχμέντ, οι Νταρντέν ρίχνουν φως σε μια ηθική και πολιτική σύγκρουση που μαίνεται αμείωτη στις δυτικές, και όχι μόνο, χώρες και επιχειρούν να φανταστούν έναν κόσμο όπου η γενναιοδωρία ψυχής, η αξιοπρέπεια και η κατανόηση είναι τελικά πιο ισχυρά από οποιουδήποτε είδους φανατισμό - μια συγκινητική έκφραση του ουμανισμού που διατρέχει ολόκληρη τη σπουδαία φιλμογραφία τους.

Οι αδελφοί Νταρντέν μιλούν για την ταινία

Όταν ολοκληρώσαμε τη συγγραφή του σεναρίου, συνειδητοποιήσαμε ότι, κατά κάποιο τρόπο, είχαμε γράψει μια ιστορία για τις αποτυχημένες απόπειρες διαφόρων χαρακτήρων να αποτρέψουν τον νεαρό Αχμέντ από την πορεία του φανατισμού στην οποία είχε μπει.

Όποιοι κι αν ήταν αυτοί οι χαρακτήρες, η δασκάλα του, η μητέρα του, ο αδελφός του, η αδελφή του, ο δικαστής, η ψυχολόγος, οι ιδιοκτήτες της φάρμας, η κόρη τους: κανείς και καμία δεν καταφέρνει να έρθει σε ουσιαστική επικοινωνία με τον σκληρό, μυστηριώδη πυρήνα αυτού του αγοριού που είναι έτοιμο να σκοτώσει τη δασκάλα του στο όνομα των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.

Καθώς ξεκινήσαμε να γράφουμε, δε φανταζόμασταν ότι θα δημιουργούσαμε έναν τόσο κλειστό χαρακτήρα, έναν χαρακτήρα που θα μπορούσε να διαφεύγει ακόμη και από εμάς, να μας αφήσει  χωρίς τα δραματουργικά εργαλεία να τον προφτάσουμε, να τον βγάλουμε από τη δολοφονική του εμμονή. Ακόμη και ο Γιουσούφ, ο ιμάμης που επιθυμεί να θέσει τη δύναμη της ιδεολογίας του μικρού στην υπηρεσία της αγνότητας και του μίσους αιφνιδιάζεται από την ισχύ της αποφασιστικότητας του μαθητή του.

Κι όμως, θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά; Θα μπορούσε να πάρει άλλη τροπή, όταν ο φανατισμένος είναι τόσο νέος, σχεδόν παιδί, και όταν ο μέντοράς του τού ζητά να λατρεύει έναν μάρτυρα συγγενή του, έναν νεκρό άνθρωπο; Πώς θα μπορούσε να σταματήσει αυτή η κούρσα προς τον φόνο από αυτό το αγόρι, που είναι τυφλό και κουφό μπροστά στις καλές προθέσεις των δάσκαλών του, την αγάπη της μητέρας του, τη φιλία και το φλερτ της νεαρής Λουΐζ; Πώς να τον ακινητοποιήσεις σε μια στιγμή όπου, χωρίς την απιθανότητα ενός ‘καλού’ τέλους, θα μπορούσε να ανοιχτεί λίγο περισσότερο στη ζωή, να εκτεθεί στη μέχρι πρότινος μισητή ‘έλλειψη αγνότητας’; Ποια θα ήταν η σκηνή, ποια θα ήταν τα πλάνα τα οποία θα επέτρεπαν και θα αποτύπωναν τη μεταμόρφωση αυτή;

3 Ιουνίου στους κινηματογράφους 

από τη Rosebud.21

 ​