ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Plot

Τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει ή και να τα ξεπεράσει η μητρική αγάπη εξερευνά το εξαιρετικό αυτό κινηματογραφικό πορτρέτο μιας αμφιλεγόμενης γυναίκας, με την υπογραφή της πολλά υποσχόμενης σκηνοθέτιδας Αμάντα Κέρνελ. 

Παγκόσμια πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Σάντανς και η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για τα φετινά βραβεία Όσκαρ.

Η Άλις δεν έχει τα δυο της παιδιά εδώ και μήνες. Μετά από τη πρόσφατη δύσκολη διαδικασία διαζυγίου, ο πρώην σύζυγός της τα κρατάει μακριά της, στoν βορρά της Σουηδίας, όσο αναμένεται η τελική δικαστική απόφαση για την κηδεμονία τους. Ο 8χρονος γιος της φαίνεται να αποζητά τη μητέρα του, ενώ η 14χρονη κόρη της μοιάζει να θέλει να την κάνει πέρα. Όταν, όμως, ο γιος της τής τηλεφωνεί μέσα στη νύχτα κλαίγοντας γοερά, η Άλις δε μπορεί να περιμένει άλλο.

Σε μια τελευταία, απέλπιδα προσπάθεια, για οικογενειακή επανασύνδεση, βλέπει τις ελπίδες της να συντρίβονται. Τώρα μόνο ένα μονοπάτι παραμένει ανοιχτό για εκείνη: παρά το γεγονός ότι νομικά δεν το δικαιούται, και χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες των πράξεών της, η Άλις παίρνει τα, κάπως απρόθυμα, παιδιά και βρίσκει καταφύγιο σε ένα θέρετρο στα Κανάρια Νησιά.

Όταν η αντίστροφη μέτρηση για εκείνη έχει ξεκινήσει, η Άλις κάνει ό,τι μπορεί για να αναθερμάνει την αγάπη και την εμπιστοσύνη των παιδιών της, ενώ ξέρει ότι αν την ανακαλύψουν, κινδυνεύει να τα χάσει για πάντα. Όμως, κάνει ό,τι κάνει για εκείνη ή τα παιδιά της; Είναι το μητρικό ένστικτο που μιλάει ή απλώς αισθάνεται ότι πρέπει να δείξει ότι νοιάζεται;

Η Σουηδή Αμάντα Κέρνελ συνεχίζει την πολλά υποσχόμενη καριέρα της μετά την «Καταγωγή των Σάμι» χτίζοντας ένα τολμηρό, γεμάτο σασπένς πορτρέτο γύρω από μια μητέρα με πολλές πτυχές και εξίσου πολλές ατέλειες, το οποίο όχι μόνο συλλαμβάνει εξαιρετικά την υποβόσκουσα τοξικότητα που γεννιέται με τη διάλυση μιας οικογένειας, αλλά και τη διχασμένη ψυχολογία που μπορεί να έχει μια μητέρα όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στα παιδιά της και ό,τι άλλο διαμορφώνει την ταυτότητά της.

Η Αμάντα Κέρνελ μιλά για την ταινία της

Η ιστορία της ταινίας μού είναι ιδιαίτερα οικεία: γενιές και γενιές της οικογένειάς μου έχουν εμπειρίες σχετικές με χωρισμούς και διαζύγια. Μεγάλωσα αναγκασμένη να αντιμετωπίσω την περιπλοκότητα μιας τέτοιας κατάστασης, την αφοσίωση, την ευθύνη και τις δυναμικές που φέρει. 

Δυστυχώς έχω αρκετές περιπτώσεις δύσκολων διαζυγίων γύρω μου, οπότε η έρευνά μου συμπεριέλαβε συζητήσεις με φίλους δικούς μου ή της ευρύτερης οικογένειας, αλλά και συνεντεύξεις με κοινωνικούς λειτουργούς, δικηγόρους και ψυχολόγους που δουλεύουν με τέτοιες περιπτώσεις, ειδικά γυναίκες που είναι στη φυλακή επειδή έκαναν κάτι παρόμοιο με την πρωταγωνίστρια της ταινίας. Κι αυτό είναι κάτι που πάντα με ενδιέφερε, οι παρορμητικές αποφάσεις που παίρνουν οι άνθρωποι μερικές φορές.

Παρομοιάζω το ΤΑΞΙΔΙ με μια επιστολή αγάπης που ένιωσα ότι ήταν καιρός πια να γράψω, μια δήλωση αγάπης σε όλους τους διαζευγμένους γονείς. Το σκέφτομαι επίσης ως μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια μητέρα και μια κόρη που είναι παγιδευμένες στον χειρότερο εφιάλτη ενός γονιού: το να χάσουν τα παιδιά τους.

Αυτό που με ενδιέφερε επίσης είναι η εξερεύνηση του στίγματος όταν είσαι μητέρα και δεν έχεις τα παιδιά σου, αφού ο περισσότερος κόσμος θα υποθέσει ότι συμβαίνει κάτι περίεργο με σένα ως άτομο για να μην έχεις την κηδεμονία ή, χειρότερα, ότι επέλεξες να μην έχεις την κηδεμονία.

Κάνω ταινίες για τους φόβους μου και νομίζω ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν είναι να χάσεις τα παιδιά σου. Και όταν έχεις μπλέξει σε μια διαμάχη για την κηδεμονία τους, πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις όσο πολεμάς για αυτά;

Προσωπικά, είμαι κάποια που θα πολεμούσε λυσσαλέα, ίσως και να έφευγα μαζί τους, αν και δεν ξέρω αν αυτό είναι σοφή απόφαση:  το ενδεχόμενο φυλάκισης ρίχνει βαριά τη σκιά του. Άρα, υπάρχει ένα σημείο πέρα από οποίο εσύ, ως γονιός, πρέπει να αφήνεσαι; Είναι ποτέ σωστό να εγκαταλείπεις τη μάχη; Μπορεί μια γυναίκα -μια μητέρα- να πάρει μια τέτοια απόφαση; Ή είναι αυτό η απόλυτη προδοσία;