Ο ΣΟΦΕΡ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΑΝΤΛΕΝ

Plot

Η θρυλική τραγουδίστρια και ηθοποιός Λιν Ρενό συναντά τον πολυαγαπημένο Ντάνι Μπουν σε ταινία για μια βόλτα-ύμνο στη ζωή, που θα σας ζεστάνει την καρδιά!

Η Μαντλέν καλεί ένα ταξί. Οδηγός του ταξί είναι ο Σαρλ, ένας κάπως απογοητευμένος από τη ζωή του άνδρας, που όμως κρύβει μια τρυφερή καρδιά πίσω από την κάπως δύστροπη συμπεριφορά του.

 

Η Μαντλέν ζητά από τον Σαρλ να περάσουν από διάφορα μέρη στο Παρίσι που σημάδεψαν τη ζωή της. Έτσι, μέσα από τους δρόμους της υπέροχης γαλλικής πρωτεύουσας, θα ξετυλίξει το εξαιρετικό παρελθόν της, γεμάτο από όμορφες αλλά και επώδυνες αναμνήσεις.

 

Δεν το γνωρίζουν ακόμη, αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της ιδιαίτερης διαδρομής, θα γεννηθεί μια φιλία που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα…

 

Η θρυλική σταρ Λιν Ρενό και ο πολυαγαπημένος κωμικός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ντάνι Μπουν, οι οποίοι συνδέονται με στενή φιλία και εκτός πλατό, πρωταγωνιστούν σε μια γλυκόπικρη, συγκινητική κωμωδία για τη δύναμη της φιλίας, που ενθουσίασε στην πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Τορόντο.

 

 

Ο σκηνοθέτης Κριστιάν Καριόν μιλά για την ταινία

 

Τι σας τράβηξε σε αυτή την ιστορία;

 

Όταν έφτασε στα χέρια μου το σενάριο, το διάβασα με τη μία στο τρένο - στο τέλος του ταξιδιού είχα πλαντάξει στο κλάμα. Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ίδιο ερώτημα κάποια στιγμή: τι θα συμβεί στους γονείς μας όταν γεράσουν; Η ιστορία της 92χρονης Μαντλέν, που φεύγει από το σπίτι της για να πάει να ζήσει σε ένα γηροκομείο, μίλησε στην καρδιά μου.

 

Από την αρχή ήξερα ότι η ταινία ήταν γραμμένη για την Λιν Ρενό. Ήθελα να την πάρω μαζί μου σε αυτό το ταξίδι μέσα στον χώρο και τον χρόνο, έτσι έκανα μερικές αλλαγές στο σενάριο και απευθύνθηκα στον Ντάνι Μπουν, τον οποίο γνώριζα καλά για να την προσεγγίσουμε μιας και είναι στενοί φίλοι με τη Λιν.

 

 

Ξέρουμε πόσο κοντά είναι στην πραγματική ζωή η Λιν Ρενό με τον Ντάνι Μπουν, το καταλαβαίνουμε από την πρώτη στιγμή στην οθόνη, όταν συναντιούνται έξω από το σπίτι της Μαντλέν.

 

Ήθελα να τους φέρω κοντά και ταυτόχρονα να τους ταξιδέψω σε ένα ξεχωριστό μέρος. Μίλησα με τον Ντάνι για τη σημασία του «συναισθήματος» για πολύ καιρό. Όταν του τηλεφώνησα για τον ρόλο, συνειδητοποίησα ότι ήταν έτοιμος να διευρύνει τους ορίζοντές του πέρα από την κωμωδία. «Δε μου προσφέρονται τέτοιοι ρόλοι», μου είπε, «αλλά πλέον τους θέλω». Έτσι είπε ναι, με τον όρο ότι θα έπαιζε η Λιν μαζί του. Αυτό που είναι θαυμάσιο είναι ότι ο Ντάνι αφήνει τη Λιν να λάμψει στην ταινία. Εγώ φυσικά τη γνώριζα πολύ καιρό, αν και δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί. Ήταν σαν οι δυο μας να είχαμε ένα ραντεβού να τηρήσουμε με αυτήν την ταινία!

 

Χρησιμοποιήσατε τη σχέση και τη φιλία τους ως σκηνοθέτης;

 

Ναι, γιατί αγαπούν τόσο να παίζουν μαζί. Γνωρίζουν ο ένας τον άλλον τόσο καλά, έχουν έναν μοναδικό δεσμό - ολοκληρώνει ο ένας τις προτάσεις του άλλου! Η Λιν συχνά λέει ότι νιώθει τον Ντάνι σαν γιο της. Κατάγονται από το ίδιο μέρος, έχουν ρίζες στην εργατική τάξη και παρόμοιες ιστορίες ανέλιξης και επιτυχίας. Ξέρω ότι αυτή η ιστορία σημαίνει κάτι γι' αυτούς. Υπάρχει μια σπάνια, υπέροχη χημεία μεταξύ τους που πρέπει να αξιοποιηθεί. Εγώ απλώς την κινηματογράφησα!

 

Το ότι προσφέρατε τον ρόλο αυτόν στην Λιν Ρενό σημαίνει πολλά. Είναι ένας ρόλος που φέρνει στην επιφάνεια και προσωπικά της θέματα.

 

Μιλήσαμε πολύ γι' αυτό πριν από τα γυρίσματα. Όταν τη συνάντησα για να μιλήσουμε για την ταινία για πρώτη φορά, της είπα ότι ο ρόλος τής ταιριάζει πολύ. Μου απάντησε ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό: ήταν μια ταινία-παρακαταθήκη για εκείνη. Πρόσθεσε ότι δεν περίμενε πλέον να δει χαρακτήρες σαν τη Μαντλέν στην οθόνη, αλλά ξεκαθάρισε ότι θα υποδυόταν έναν χαρακτήρα, όχι τον εαυτό της. Πράγματι, υπάρχουν στοιχεία σε αυτή την ταινία που ταιριάζουν με τη ζωή της Λιν. Ήταν στενάχωρο για εκείνη και για εμάς. Νομίζω ότι η Λιν αποκαλύπτει αναμνήσεις, εντυπώσεις, συναισθήματα μέσα από τον χαρακτήρα της. Είναι απίστευτα ειλικρινής και αληθινή.

 

Η νεαρή Μαντλέν υφίσταται ενδοοικογενειακή βία σε μια εποχή που δε μιλούσε για τέτοια ζητήματα.

 

Σε μια από τις σκηνές σε μια γέφυρα, η Λιν λέει στον Ντάνι «η δεκαετία του '50 δεν ήταν σαν σήμερα…» Σε εκείνη την εποχή, που δεν είναι και τόσο παλιά, οι γυναίκες έπρεπε να πάρουν την άδεια των συζύγων τους για να δουλέψουν ή να έχουν πρόσβαση σε χρήματα. Το θυμήθηκα αυτό καθώς διάβαζα το σενάριο.

 

Δεν θέλουμε να αναλωθούμε στο παρελθόν, αλλά πρέπει να θυμόμαστε από πού προερχόμαστε. Η ισότητα των φύλων, τα δικαιώματα για την αυτοδιάθεση των γυναικείων σωμάτων και η αυξανόμενη ευαισθητοποίηση γύρω από το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας μάς δείχνουν την απόσταση που έχουμε διανύσει, αλλά και την απόσταση που μένει ακόμη να διανύσουμε.

 

Πώς αποτιμάτε αυτήν τη μοναδική εμπειρία;

 

Η πιο συγκινητική στιγμή για μένα ήταν η προβολή της ταινίας στην ομάδα, ειδικά στους ηθοποιούς. Θυμάμαι την προβολή στη μεγάλη αίθουσα στην εταιρεία παραγωγής Pathé. Ένιωθα σαν να έδινα προφορικές εξετάσεις! Καθόμουν πίσω τους όλη την ώρα και προσπαθούσα να να καταλάβω τι σκέφτονταν. Τώρα περιμένω να τη δει ο κόσμος: αυτό είναι το νόημα του κινηματογράφου, έτσι δεν είναι;

 

 

Οι πρωταγωνιστές Λιν Ρενό και Ντάνι Μπουν

μιλούν για την ταινία

 

 

Πείτε μας για την πολυετή φιλία που σας συνδέει.

 

Λιν Ρενό: Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα για τον Ντάνι. Ήμουν στο Λας Βέγκας και άκουσα για έναν νεαρό κωμικό από τη βόρεια Γαλλία, η καριέρα. του οποίου είχε ξεκινήσει περίφημα. Του έστειλα ένα τηλεγράφημα (ναι, το κάναμε αυτό τότε!) για να του πω πόσο περήφανη ήμουν που έβλεπα έναν συμπατριώτη μου από το Βορρά να τα πηγαίνει τόσο καλά. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μας. Έπειτα, πήγα να τον δω στο θέατρο και μετά την παράσταση πήγα στο καμαρίνι του. Τότε ήταν που γνωριστήκαμε στην πραγματικότητα. Είμαστε πολύ στενοί φίλοι από τότε. Τον βλέπω σαν γιο μου. Μερικές φορές η μητέρα του, Ντανιέλ, μου τηλεφωνεί για να μάθει τι κάνει -  ανησυχούμε και οι δύο για το μικρό μας αγόρι!

 

Ντάνι Μπουν: Θυμάσαι όταν σου ζήτησα να παίξεις στο «La Maison du Bonheur», ως θεία Σουζάν; Ήταν η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησα ποτέ.

 

Λ.Ρ.: Ναι, ήταν ένας μικρός ρόλος, αλλά είχε πολύ όμορφες, πολύ αστείες σκηνές.

 

Ντ.Μπ.: Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, θυμάμαι να βλέπω τη Λιν στο Αρμεντιέρ όταν ήμουν παιδί! Είχε έρθει να δώσει δωρεάν συναυλίες, πρέπει να ήμουν επτά ή οκτώ ετών. Η Λιν έχει απαράμιλλο πάθος για τη ζωή, πάθος για τους άλλους και πάθος για την τέχνη της. Είναι πραγματικά μια καταπληκτική γυναίκα! Η ευκαιρία να  συμπρωταγωνιστήσω μαζί της στην ταινία αυτή ήταν ένα υπέροχο δώρο για μένα.

 

Η αγάπη που νιώθετε ο ένας για τον άλλον είναι εμφανής στην ταινία.

 

Ντ.Μπ.: Ναι, είναι μια βαθιά συγκινητική ιστορία. Το γεγονός ότι η Λιν και εγώ γνωριζόμαστε τόσο καλά μάς επέτρεψε να δώσουμε ο ένας στον άλλον αρκετό χώρο, να ακούμε ουσιαστικά ο ένας τον άλλον. Είχε πολύ νόημα για μένα να κάνω αυτή την ταινία με την Λιν: αποκρυσταλλώνει πράγματα που δε λέγονται εύκολα, αλλά εκφράζονται με ματιές, σιωπές, στιγμές. Είναι καρπός της σχέσης μας κατά μία έννοια. Θα μπορούσαμε να έχουμε παντρευτεί, έτσι δεν είναι; Για να είμαι ειλικρινής, το πρόβλημα δεν είναι η ηλικία, αλλά το γεγονός ότι είσαι ηθοποιός - δεν τους εμπιστεύομαι!

 

Λ.Ρ.: Δεν σε κατηγορώ! Αλλά σοβαρά τώρα, είναι μια σπουδαία ιστορία.

 

Ντ.Μπ.: Ο χαρακτήρας της Μαντλέν μού δίνει ένα σχεδόν φιλοσοφικό μάθημα για τη ζωή. Ο Σαρλ, που υποδύομαι εγώ, είναι στην αρχή χαμένος εξαιτίας των προσωπικών του προβλημάτων. Συμφωνεί  να πάρει τη Μαντλέν κυρίως επειδή η απόσταση είναι μεγάλη και, όπως λέει ο γαλλικός τίτλος, είναι μια όμορφη διαδρομή. Όμως, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, όσο ανοίγονται ο ένας στον άλλον, η Μαντλέν τού ανοίγει τα μάτια, του ανοίγει την καρδιά. Έχει μια όμορφη οπτική για τη ζωή γενικά και τον πόνο ειδικότερα.

 

Σας λείπουν τα μέρη όπου μεγαλώσατε ή ζήσατε στο παρελθόν, όπως η Μαντλέν, που θέλει να τα ξαναδεί για μια τελευταία φορά;

 

Λ.Ρ.: Φυσικά. Κάθε φορά που επιστρέφω στον τόπο καταγωγής μου στη βόρεια Γαλλία, περνάω από το καφέ της γιαγιάς μου, εκεί που μεγάλωσα - σήμερα είναι κομμωτήριο βέβαια. Σταματάω πάντα και μιλάω στους ανθρώπους που είναι εκεί. Μετά πηγαίνω να δω το μικρό πλινθόκτιστο κτίριο όπου ζούσαμε. Θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Καλώς Ήλθατε στους Βόρειους» πήγαμε στη μεγάλη παραλία κοντά στη Δουνκέρκη, από όπου έχω επίσης πολύτιμες αναμνήσεις.

 

Ντ.Μπ.: Πηγαίνω κι εγώ για να δω το σπίτι που ζούσαμε, ένα μικρό σπίτι από κόκκινο τούβλο με έναν μικρό κήπο πίσω του - το βλέπω μικροσκοπικό σήμερα! Για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει να επιστρέφω για να ρίχνω μια ματιά, αλλά δε μου λείπει πραγματικά.

 

Λ.Ρ.: Ούτε και σε μένα λείπει ιδιαίτερα. Δε μου αρέσει να αναλώνομαι στο παρελθόν, απλώς με συγκινεί να επιστρέφω στο πατρικό μου σπίτι, εκεί όπου είναι οι ρίζες μου - νομίζω είναι σημαντικό. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάτε από πού προέρχεστε.

 

 

Γιατί βρίσκετε τη Μαντλέν ενδιαφέρουσα ή συγκινητική;

 

Λ.Ρ.: Νομίζω ότι είναι ο πιο όμορφος χαρακτήρας που έχω παίξει ποτέ. Είναι επίσης αυτή που μου μοιάζει περισσότερο. Όπως κι εκείνη, έχω περάσει κάποιες δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου. Μεγάλωσα με γυναίκες σαν κι αυτήν στην οικογένειά μου. Η Μαντλέν είναι η μητέρα μου, η γιαγιά μου, ακόμη και η προγιαγιά μου. Τις βλέπω στη βασανισμένη ιστορία του χαρακτήρα μου. Μπορεί να γίνει λίγο σκληρή - ακόμη και με αυτό μπορώ να ταυτιστώ.

 

Η προγιαγιά μου και η γιαγιά μου ήταν επίσης κακοποιημένες γυναίκες, αλλά έδειξαν απίστευτη δύναμη. Οι ιστορίες της ζωής τους είναι αυτές που μου έδωσαν τη δύναμη να ζήσω τη ζωή μου και να δώσω τις δικές μου μάχες, ειδικά ενάντια στο AIDS. Σήμερα, όταν βλέπω όλα αυτά τα φεμινιστικά κινήματα να τολμούν να μιλήσουν και να κάνουν τόσα, λέω στον εαυτό μου, δόξα τω Θεώ που έχουν αλλάξει οι καιροί, ακόμη κι αν έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε. Οπότε όταν διάβασα το σενάριο, πραγματικά συγκινήθηκα, αναστατώθηκα. Θα έκανα την ταινία ούτως ή άλλως, αλλά γνωρίζοντας ότι ο Ντάνι θα ήταν ο συμπρωταγωνιστής μου, το έκανε ακόμη καλύτερο.

 

Ντάνι, πώς αντιλαμβάνεστε τον Σαρλ, έναν μάλλον τραχύ ταξιτζή στην αρχή της ιστορίας;

 

Ντ.Μπ.: Θα έλεγα ότι είναι ένα είδος «καθρέφτη» που αντανακλά ολόκληρη τη ζωή της Μαντλέν. Ο Σαρλ παλεύει με τη ζωή, τα προβλήματά της, τις έγνοιες της. Στην αρχή, είναι απομονωμένος από τα πάντα γύρω του, βλέπει το ποτήρι μισό-άδειο. Η Μαντλέν τον βοηθάει να θυμηθεί ποιος είναι πραγματικά, να ξαναβρεί την τρυφερότητά του, μια καλύτερη αίσθηση για τις προτεραιότητες, μια νέα διάθεση για ζωή, για όμορφα πράγματα. Μου αρέσουν οι ταινίες που σου δίνουν ένα μάθημα ανθρωπιάς. Η ταινία αυτή ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή μου ως ηθοποιού. Ήταν σαν ένα απίστευτο δώρο!

 

 

18 Mαΐου στους κινηματογράφους

από τη Rosebud.21