Συζήτηση με τον Christian Clavier
Η ταινία «Μην Ενοχλείτε, Παρακαλώ!» είναι η τέταρτη ταινία σας με τον Patrice Leconte, αλλά η πρώτη στην οποία έχετε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Θέλαμε να συνεργαστούμε και πάλι, πιο στενά, και μας δόθηκε τώρα η ευκαιρία. Όταν πήρα το σενάριο ήμουν στη μέση του «Les visiteurs 3». Ευχαριστήθηκα τόσο πολύ διαβάζοντας το, που του τηλεφώνησα αμέσως να του πω ότι με ενδιαφέρει. Όπως και με τον Claude, τον χαρακτήρα μου στο «ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΑΜΕ;» , μου είναι αδύνατο να υποδυθώ ένα ρόλο χωρίς να ρίξω τον εαυτό μου πλήρως σε αυτόν.
Μπορείτε να μας μιλήσετε για το χαρακτήρα που υποδύεστε, τον Μισέλ;
Είναι ένας άνθρωπος που δεν νοιάζεται για τίποτα και για κανέναν: τη σύζυγο του, το γιο του, την ερωμένη του, το γείτονα του, τους φίλους του, για ό, τι συμβαίνει στο σπίτι ... Είναι ένας άνθρωπος 100% εγωκεντρικός, που πρόκειται να πληρώσει το τίμημα γι 'αυτό, γιατί μέσα σε μία μέρα η ζωή του είναι έτοιμη να συντριβεί.
Και οι άνθρωποι τριγύρω του δεν είναι καλύτεροι...
Ευτυχώς η ταινία δεν είναι μια καρικατούρα χαρακτήρων και μπορούμε να συμπάσχουμε με τους ηρωές της. Μου αρέσει που όλοι ενώ έχουν τα θέματα τους γίνονται συμπαθείς.
Πώς προετοιμαστήκατε για τον ρόλο;
Αυτός ο τύπος είναι σαν όλους εμάς και όμως εμείς δεν θέλουμε να είμαστε σαν κι αυτόν. Δούλεψα με αυτό κατά νου. Προσπαθώ να μη μετριάζω τα συναισθήματά στους χαρακτήρες μου, όταν βιώνουν τις διαφορετικές καταστάσεις που περνούν. Τους παρουσιάζω όπως πραγματικά είναι και ότι είναι να γίνει θα γίνει!
Ζητήσατε από τον Patrice Leconte, να μη γίνει ανάγνωση του έργου με όλους τους ηθοποιούς πριν το γύρισμα, παρόλο που ο ίδιος το συνηθίζει...
Θεωρώ ότι όσο λιγότερη πρόβα κάνεις, τόσο πιο φρέσκος είσαι την ώρα του γυρίσματος. Ο χαρακτήρας αρχίζει να δημιουργείται από μόνος του, συμβαίνουν πράγματα που κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει, ούτε εσύ, ούτε οι συνεργάτες σου, ούτε ο σκηνοθέτης. Η αδρεναλίνη δίνει μια φρεσκάδα στη φαντασία μου που με βοηθάει να βρω αυτό που εγώ αποκαλώ «καλή ατάκα», μου επιτρέπει να διασκεδάζω τον χαρακτήρα και το κείμενο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βαριέμαι τις αναγνώσεις.
Aυτοσχεδιάζετε πολύ στο πλατό;
Ναι, πολύ, αλλά πάντα χωρίς να προδίδω τον χαρακτήρα. Τείνω να προσθέτω ατάκες στο τέλος των σκηνών. Μετά είναι στο χέρι του σκηνοθέτη να κάνει ό, τι θέλει με αυτές. Μου αρέσει να έχω αυτή την ελευθερία. Η ποσότητα του χρόνου που ξοδεύω πριν από το γύρισμα μου επιτρέπει να το κάνω αυτό. Στην πραγματικότητα, όσο χρόνο πέρασα να προετοιμάσω το ρόλο άλλο τόσο μας πήρε να το γυρίσουμε.
Πολλές από τις ταινίες σας κατατάσονται μεταξύ των μεγαλύτερων επιτυχιών του γαλλικού κινηματογράφου. Αισθάνεστε μια συνεισφορά όταν φτάνετε αυτούς τους αριθμούς στο box office;
Αισθάνομαι πολύ ταπεινός σε σχέση με όλα αυτά. Είμαι πολύ τυχερός. Το μόνο μάθημα που παίρνω από αυτό είναι ότι το κοινό νιώθει μια βαθιά ανάγκη να προβληματιστεί και να διασκεδάσει την ίδια στιγμή ... πολύ περισσότερο μάλιστα αφού διανύουμε ιδιαίτερα ζοφερές εποχές.